نویسنده: علیرضا کمیلی- دبیر اتّحادیه‌ی امّت واحده توهین به مقدّسات مذاهب در کشور دو لایه دارد: یکی لایه‌ی رسمی که توسّط نهادهای منسوب به نظام باشد که من فکر می‌کنم بخاطر حسّاسیّت شدید رهبری به حدّ صفر رسیده است و دیگری لایه‌ی عمومی غیررسمی که نوعاً شامل هیأتها و منبریهای احمق است و هنوز هم هر از چند گاهی درگیر آن هستیم! برای لایه‌ی اوّل حتماً باید برخورد جدّی قانونی صورت گیرد و لایه‌ی دوّم نیز چنین است ولی عاقلانه آن است که در لایه‌ی دوّم به برخورد قانونی اکتفا نشود چرا که ریشه بازتوليد این نوع رفتارها نوع آموزه‌های القا شده به این مخاطبان عاطفی است. وقتی کسی با بی‌شرمی درباره‌ی همسر پیامبر صلّی الله علیه و آله سخنان زشتی را به کار می‌برد که خلاف تاریخ و عقاید شیعه است یعنی یک بیسواد است ولی می‌دانیم که همین افراد، جرأت جسارت را از برخی معمّمين آموخته‌اند و اینجاست که باید به فکر فرهنگ‌سازی جدّی و اصلاح فکری بود. اگر حوزه‌ی شیعه بخواهد در قم بماند همین دست فرمان خوب است والاّ باید با جدّیّت بیشتری به مسأله‌ی لزوم اصلاح فکری بدنه‌ی احساساتی هیأتها بيانديشد! حاکمیّت هم متأسّفانه برای این بعد، کمتر برنامه داشته و ورودش نوعاً با قانون و فشار بوده که جواب نمی‌دهد یا برعکس جواب می‌دهد!